LIHAM SA ISANG KAIBIGAN

Hindi Masabi

Mary Christine C. Rebamonte

Alam kong nagtataka ka kung saan patungkol ang sulat na ito. Maaaring pagkatapos mong mabasa ito ay balewala lang sa'yo. Ngunit kahit ganoon pa man, ang mahalaga lang ay malaman mo ang nasa isipan ko. Alam mo, hindi ko hilig ang magsulat. Ni kahit subukang maging bukas sa isang tao. Tanging ikaw lamang ang aking pinagkatiwalaan. Hindi ko alam kung saan dapat magsimula. Di ko rin alam kung paano ito dapat tapusin. Ewan, basta kailangan kong masabi ito sa iyo.

Masaya akong nakilala kita. Masaya dahil naging magkaibigan pa tayo. Nabanggit ko sa iyo ang tungkol sa wish ko noong bata pa ako. Alam mo, natupad mo ang 90% ng hiling ko kaya nagpapasalamat ako sa iyo. Hindi ko alam kung bakit at paano ka naging ganoon kahalaga sa akin. Hindi ko maipaliwanag subalit, hindi na mahalaga kung bakit, ang importante ay alam kong bilang kaibigan ay mahal na mahal kita.

Simula ng makilala kita, nagbago na ang buhay ko. Tinuruan mo ako maging mapagpasensiya, magtiwala at masikap. Isa akong tamad na estudyante – sa totoo lang. Nagsusulat lang ako kung kailangan. Pero, alam mo ba na simula nang maging magkaibigan tayo ay naging masipag na talaga ako sa mga gawain ko. Ginagawa ko na kasi ito pagkabigay pa lang upang magkaroon ako ng pagkakataong madalaw ka. Para sa iyong kaalaman, matagal na sana akong tumigil sa pagpunta sa "doon" kung hindi lang dahil sa iyo. Kung tutuusin hindi naman mahalaga sa akin kung magkasakit man ako. Naniniwala ako na kung dapat ka nang mamatay kahit ano pa kalusog ang katawan mo gagawa at gagawa SIYA ng paraan upang masawi ka.

Isang taon mula ngayon, naaalala ko pa lahat ang mga nangyari. Wala akong nakakalimutan! Maging ang amoy ng pabango mo. At kahit naisin ko mang kalimutan ang mga alaalang iyon ay mahirap, lalo na’t lahat halos ay masasaya at magagandang alaala. Naaalala ko pa kung saan kita unang nakita, kailan ka unang nagsabi sa akin ng iyong mga sikreto at kung kalian kita unang pinaiyak.

Gusto ko kung paano mo ako tratuhin dati. Pakiramdam ko mahalaga rin pala ako sa mundo at may nag-aalala rin pala sa akin. Kaya naman, pinilit kong mangako ka. Nais kong kahit malayo tayo ang alam ko pa rin kung ano ang nangyayari sa iyo. Kung inaway ka na naman ba ng mga naiinggit sa iyo o ikaw ba ang nang-away sa kanila, kung pinagalitan ka na naman ba o pinuri ng amo mo. Ang maliit na impormasyong iyon ay mahalaga sa akin. Isang karangalan para sa akin ang mapagsabihan ng mga sikreto ng isang tao at hindi lang dahil tsismosa ako. Biruin mo sa dami ng mga kaibigan mo, ako pa? Ako pa na isang mangmang na tatanga-tanga ang pinagkatiwalaan mo?

Ang mahirap kasi, nasanay akong lagi kang mabait sa akin. Nasanay na lagi kang nariyan sa oras na kailangan kita. Kung alam mo lang ang nadarama ko sa tuwing magagalit ka sa akin noon kapag hindi ako nagrereply. Sa totoo lang, kahit nag-aalala ako na baka magalit ka ay natutuwa pa rin ako dahil hinahanap mo rin pala ako. Nasanay akong sa tuwing makikta mo ako’y yayakapin mo ako na para bang kay tagal nating hindi nagkita at kahit kung minsan ay nahihiya ako ay niyayakap na rin kita. Nasanay akong maging tapat sa iyo at ni hindi ko nga kayang maglihim sa iyo nang matagal. Higit sa ano pa man, nasanay akong mahalin ka bilang matalik kong kaibgan. Nasanay.

Bigla, nagbago ang lahat. Pakiramdam ko ay kaaway ko ang buong mundo, pakiramdam ko ay naloko ako nang ilang beses na wala akong nagawa dahil isa akong tanga at walang kwentang tao. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko. Kaya, dahil sa pagkalito, nagawa ko ang kasalanang iyo. Nagalit ako noon! Sa isip ko hindi na ako dapat magpakita sa iyo. Hindi mo naman ako kailangan pa. Subalit, huli na nang matauhan ako. Nalilito ako noon kaya tinanong ko ang panginoon. Humingi ako ng tulong kung ano ang aking dapat gawin. Kaya, nagpakita ako sa iyo ulit. Inamin ko ang kasalanan ko at talagang pinagsisihan ko iyon dahil hindi ako naging makatarungan sa ginawa ko. Sinira ko ang tiwala mo!

Ngayon, naisip ko na ang dahilan kung bakit ka nagbago. Kung bakit hindi na tulad ng dati ang turing mo sa akin. Sa totoo lang, ayaw kong mainggit. Ayaw kong magselos at ni ayaw kong aminin sa sarili kong nararamdaman ko iyon. Bukod sa alam kong masama iyon lalo pa’t kaibigan ko rin sila ay masakit din sa pakiramdam. Masakit. Masakit na para bang hindi mo alam kung saan nanggagaling. Na gusto mong patayin ang pakiramdam na iyon ngunit hindi mo alam kung paano! Na wala kang ibang magawa kundi umiyak na lamang upang sa ganoon ay mabawasan nang kaunti ang sakit.

Alam mo bang masakit isiping ang taong mahal mo ay hindi ka na mahal, na ang taong pinahahalagahan mo higit sa sino pa man ay di ka na pinahahalagahan at higit sa lahat masakit na ang dating kaibigan mo at itinuring mong natatangi sa lahat ay wala na at naglaho na sa kanyang katauhan.

Aaminin ko, naiinggit ako sa kanila dahil pwede ka nilang makasama araw-araw, oras-oras. Malaya silang tao. Nagagawa nilang gawin ang gusto nilang gawin. Naiinggit ako sa kung ano mang bagay na nagagawa nila na di ko magawa kahit kaya ko rin naman. Naiinis dahil kaya nilang makuha ang buo mong atensyon. At sa isang iglap lamang, nagawa nga nila.

Natuwa ako nang malaman kong makakasama kita sa isang trip, dahil inakala kong maibabalik ko pa ang dati nating samahan. Akala ko maibabalik ko pa ang pagiging close natin, akala kong makakausap na kita nang masinsinan at higit sa lahat, akala kong masisiyahan ako sa pagsama ko. Ngunit hindi, mali ako sa mga akala ko! Huli na pala ang lahat. Nagkalamat na ng tuluyan ang ating pagkakaibigan. Mahirap nang ayusin pa. Isa pa, nakahanap ka na ng ipapalit. At sa tingin ko ay mas magiging mabuti siyang kaibigan sa iyo. Mas makakatulong siya sa iyo.

Paano ko magagawang ayusin ang problema kung sa tuwing gagawin ko ay nanghihina ako at walang magawa kundi ang tumawa. Paano kita makakausap ng masinsinan kung sa paglapit ko pa lang sa iyo ay may kausap ka nang iba at dama ko ang tiwala mo sa kanya. Paano ako matutuwa sa pagsama ko kung parang nag-iisa lang pala ako, kung nagkakanya-kanya lang pala at ako itong tangan nahuhuli sa mga biro ninyo.

Alam mo ba ang pakiramdam na para kang pinagkaisahan? Na wala kang makausap? Kaya nga iba na lang ang kinakausap mo subalit, sa kalagitnaan ng pagkukwento mo at pagsasalita mo nang may buong kagalakan ay bigla ka namang sasabihang “di man diay ka tabian sa?” Alam mo rin ba ang pakiramdam na kung saan dati ako ang sinasabihan mo, ngayon kapag nagtatanong ako’y sasabihin mo lang na hindi ko naman kilala ang taong pinag-uusapan ninyo, tapos kayong lahat ay tawa na ng tawa habang ako ang nag-iisang walang muwang. Para mo na ring sinabing anong pakialam ko!

Isang matalik na kaibigan lang ang itinuturing kong kayamanan sa mundo at ang pagkawala nito ay isang kamatayan ng parte ng buhay ko. Ito’y isang tiyak na kabiguan para sa akin. Hindi kita sinisisi sa mga pangyayari. Alam kong hindi mo naman alam na nasasaktan ako. (Iyan ang mahirap sa pagiging malakas, kung minsan hindi na natin alam na nanghihina na pala siya). Kaya ko lamang sinasabi ito ay upang malaman mo ang totoo kong nararamdaman. Karapatan mong malaman ang iniisip ko tungkol sa iyo at alam kong gusto mo ring malaman ito.

Patawad sa mga nagawa kong kasalanan sa iyo. Ngayon, matapos ang dalawang linggong pagsisikap ko at pag-iisip, tanggap ko na ang kinalabasan ng mga pinanggagawa ko. Sana kahit kaunti man lamang ay natuwa ka ring nakilala mo ako. Hindi ko na kayang magkunwari pang malakas ako! Dahil ang totoo’y lampa ako’t mahina. Nasanay lang kasi akong nasa tabi kita lagi kaya, inakala kong hindi ka na mawawala pa. Inakala kong sapat na ang mga ginawa ko. Sayang, kung naging mabuti lang akong kaibigan, hindi sana ganito ang kalalabasan!

Hindi ko na alam kung paano ito tatapusin. Marami pa sana akong nais sabihin, pero hindi ko na alam kung paano pa ito sasabihin kaya hanggang dito na lang. Sana ay naunawaan mo ang ibig kong sibihin! Hindi ko hinihiling na tanggapin mo ang mga sinabi ko. Sapat na ang basahin mo lang ito. Tandaan mo, kapag kailangan mo ng isang kaibigan at iniwan ka na ng lahat. Nandito lang ako laging naniniwala sa iyo! Kahit ganito lang ako, asahan mong kapag kaibigan kita’y ipaglalaban kita dahil hindi ako agad sumusuko.

Naniniwala akong sa kahuli-hulihan ay may panibagong simula at sa pagkakataong iyo’y, sana’y maging maganda na ang wakas!